Ben fas'lı bir çocuğun annesiyim doğumdan sonra bebeğimin fas'lı olduğunu öğrenince hayat bir an durmuştu.. bebeğim tüm hayatı boyunca benim yüzümden acı çekecekti
Hamileliğimden 3 sene önce başlamıştım alkole önceleri biraz biraz derken artık ne alkol beni bırakabiliyodu ne de ben onu... Hamile kaldığımda istememiştim bebeğimi haftası geçtikten sonra öğrendiğimde aldıramamıştım. O bana daha çok sıkıntı vermişti ve ben alkole daha fazla devam etmiştim. Doktorum ve çevremdekiler beni sürekli uyarıyorlardı ve alkole bebeğin zararlı oluğunundan bahsediyordu fakat hiç inanıp aldırış bile etmiyordum. Doğumum yaklaşmıştı ama ben ne alkolü bırakıyordum ne de azaltıyordum...
Doğum yapmıştım artık bebeğim kucağımdaydı. Onu kucağıma aldığımda dünyalar benim olmuştu kendi kendime kızıyordum nasıl olurda istemezdim dünyanın en güzel duygusunu yaşamayı evet evet bu dünyanın en güzel duygusuydu yaşadığım sürece en çok mutlu olduğum andı o. Bundan sonra daha da güzel anlarım olacak diye o kadar mutluydum ta ki... Doktorum benimle bebeğim hakkında konuşana dek.. Evet bebeğim fas'lı bir çocuktu doktorum anlattıkça her kelime beni öldürüyordu çünkü bir an da dünyamın merkezi olan bebeğim benim yüzümden hastaydı alkolik bir anne kendimden nefret ediyorum. hayatımın en güzel şeyini kendi ellerimle mahvetmiştim bebeğim diğer sağlıklı çocuklar gibi asla olamayacaktı...kendimi nasıl affederdim yaşamımın sonuna kadar ?
Yapacak hiç birşeyim kalmamıştı artık yaşamak için tek sebebim çocuğumdu ona bakmak artık herşeyden önemliydi.. Ben kendimi affetsem bile o nasıl beni affederdi ki ona yaşattıklarımı?
Yaşadıklarım yüzümden çok zor günler geçirdim. Çocuğum için elimden gelen herşeyi yapıyordum. Doğumdan sonra alkolün adını bile duymak istemiyordum ondan sonra hiç bir zaman içmedim. Hayatım bundan sonra daha da zorlaşacaktı.. Çünkü yaşıtlarına göre bir çocuğum olmayacaktı hiç bir zaman ona bakmak gerçekten zordu önce kendime gelmeliydim ve çocuğum için başarmak zorundaydım başardım da..Fas'lı çocuklarla ilgili çok araştırmalarım oldu ve çocuğuma da elimden geleni yaptım.
Keşke yaptıklarımın telafisi olabilseydi...!!Hamileliğimden 3 sene önce başlamıştım alkole önceleri biraz biraz derken artık ne alkol beni bırakabiliyodu ne de ben onu... Hamile kaldığımda istememiştim bebeğimi haftası geçtikten sonra öğrendiğimde aldıramamıştım. O bana daha çok sıkıntı vermişti ve ben alkole daha fazla devam etmiştim. Doktorum ve çevremdekiler beni sürekli uyarıyorlardı ve alkole bebeğin zararlı oluğunundan bahsediyordu fakat hiç inanıp aldırış bile etmiyordum. Doğumum yaklaşmıştı ama ben ne alkolü bırakıyordum ne de azaltıyordum...
Doğum yapmıştım artık bebeğim kucağımdaydı. Onu kucağıma aldığımda dünyalar benim olmuştu kendi kendime kızıyordum nasıl olurda istemezdim dünyanın en güzel duygusunu yaşamayı evet evet bu dünyanın en güzel duygusuydu yaşadığım sürece en çok mutlu olduğum andı o. Bundan sonra daha da güzel anlarım olacak diye o kadar mutluydum ta ki... Doktorum benimle bebeğim hakkında konuşana dek.. Evet bebeğim fas'lı bir çocuktu doktorum anlattıkça her kelime beni öldürüyordu çünkü bir an da dünyamın merkezi olan bebeğim benim yüzümden hastaydı alkolik bir anne kendimden nefret ediyorum. hayatımın en güzel şeyini kendi ellerimle mahvetmiştim bebeğim diğer sağlıklı çocuklar gibi asla olamayacaktı...kendimi nasıl affederdim yaşamımın sonuna kadar ?
Yapacak hiç birşeyim kalmamıştı artık yaşamak için tek sebebim çocuğumdu ona bakmak artık herşeyden önemliydi.. Ben kendimi affetsem bile o nasıl beni affederdi ki ona yaşattıklarımı?
Yaşadıklarım yüzümden çok zor günler geçirdim. Çocuğum için elimden gelen herşeyi yapıyordum. Doğumdan sonra alkolün adını bile duymak istemiyordum ondan sonra hiç bir zaman içmedim. Hayatım bundan sonra daha da zorlaşacaktı.. Çünkü yaşıtlarına göre bir çocuğum olmayacaktı hiç bir zaman ona bakmak gerçekten zordu önce kendime gelmeliydim ve çocuğum için başarmak zorundaydım başardım da..Fas'lı çocuklarla ilgili çok araştırmalarım oldu ve çocuğuma da elimden geleni yaptım.
EDANUR NACAR...
